پاسخ شین آبادی ها و عزاداران سوانح راهیان نور و ... را باید آنان که انقلاب 57 را آفریدند بدهند

سی و چند سال پیش پدران ابله ما که در تلاطم و عصبیت پس از 28 مرداد برای پیشوای زمان خویش ـ مصدقشان ـ خون می گریستند، از خط روی دیوار کلاس های درس و مدرسه و اویلتا و وا اَبَتا گویان بر سر و صورت می کوفتند، که شاه چنین است و چنان، و این شد که ارمغان کارشان امروز دامنگیر مردم بدبختی است (همانندان شین آباد) که نه در آن روزها مانندشان می پنداشتند، و نه همانندشان بودند، و یا دستی در کاسه های پر از نیرنگشان داشتند! حال حضرات مصدقی و انقلابی و توده ای و امثال آنها که امروز در بهترین کشورها ساکن، و از بهترین جایگاه های اجتماعی نظیر کرسی تدریس در دانشگاه های امریکا، کانادا، انگلیس، فرانسه و ... برخوردارند، پاسخ نسل پس از انقلاب را بدهند که نان در خون آغشته می کنند، و با اقتصادی همراه با دلار چهار هزار تومانی ـ بجای تنها 7 تومان ـ به تبع نجاست کاری آن قماش به قولی انقلابی، زندگی را با رنجی بمانند مرگ تدریجی می سپرانند. ای اُف بر شما که هنوز نیز بر خریت خود پا می فشارید!