جامعۀ ایران تنها به دریافت خبر می پردازد و عبور می کند. یعنی گونه ای از بی تفاوتی در میان خبرداران! حافظۀ ایرانی، دریایی است از اخبار گوناگون ریز و درشت، که عمق آن را وجبی بیش نیست.
امروز اگر در تارنگاری نوشته شود: دخترکی از فرط گرسنگی غش کرد، بی درنگ صدها کلیک می خورد. اما اگر نوشته شود: چـــــــــرا دخترک از گرسنگی غش کرد، تنها انگشت شمارانی بدان می پردازند! براستی چرا؟
بیاییم رازی را که آرمان خواهی هیچگاه به سرانجام خویش نمی رسد را بگشاییم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر